เรื่องของ”แม่”เต่า

เรื่องของ”แม่”เต่า

วันนี้แอดมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังถึงเรื่องราวของ “แม่” ในความหมายที่กว้างกว่านั้น

เรื่องเริ่มต้นจากวันหนึ่งในช่วงเดือนสิงหาคม เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว มีแม่เต่าทะเลตัวหนึ่งค่อย ๆ คลานจากทะเลสู่ชายหาดเงียบสงบบนเกาะทะลุในคืนมืดมิด เธอใช้ขาขุดหลุมแล้ววางไข่สีขาวฟองน้อยๆหลายสิบฟองเอาไว้ จากนั้นก็ใช้ขาหลังพุ้ยทรายปิดปากหลุมให้มิดชิด และวันนั้นคือจุดเริ่มต้นของการตั้งศูนย์อนุรักษ์เต่าทะเลบนเกาะทะลุ ที่ทำหน้าที่ช่วยฟูมฟักลูกเต่าทะเลให้อยู่รอดและได้อยู่ในธรรมชาติอย่างยั่งยืน ตามแนวคิด “ช่วยให้รอด เลี้ยงให้โต และปล่อยสู่ทะเล”

ศูนย์อนุรักษ์เต่าทะเลที่เกาะทะลุ ได้รับองค์ความรู้จากศูนย์อนุรักษ์เต่าทะเลแห่งแรกของไทยที่ตั้งฐานบัญชาการอยู่ที่ภาคตะวันออก เราเพิ่งได้รู้ว่าผู้ที่มีส่วนในการเริ่มต้นโครงการอนุรักษ์เต่าทะเลในเมืองไทย คือพระราชินีองค์หนึ่งซึ่งเราเรียกว่า “แม่”

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ถ้าเรื่องราวของชีวิตเต่าทะเลนั้นเริ่มต้นในวันที่น้องๆ ออกจากไข่แล้วเดินลงสู่ท้องทะเล ความพิเศษของน้องๆ ที่มีมาตั้งแต่เกิดคือประสาทในการรับรู้คุณสมบัติทางเคมีของสภาพแวดล้อมที่มันเกิด อีกทั้งเต่ายังมีประสาทรับรู้คลื่นแม่เหล็ก มันจึงเหมือนมีเข็มทิศประจำตัวที่สามารถพาตัวเองกลับมาในสถานที่ๆ มันเกิดได้เสมอ…

ตามสถิติ เต่าทะเลจะกลับมาวางไข่ในสถานที่ๆ ตัวเองเกิด และจะเลือกช่วงเวลาน้ำขึ้นในคืนเดือนมืด เพื่อคืบคลานขึ้นมาวางไข่ในชายหาดที่มืดมิดและห่างไกลจากการรบกวน เธอจะค่อยๆ ใช้ขาขุดหลุมทรายให้ลึกพอประมาณ และวางไข่สีขาวกลมเกลี้ยงใบเล็กๆ ลงในหลุม จากนั้นก็ใช้ขาพายหลังกลมทรายให้มิดจนมั่นใจว่าไข่เหล่านั้นจะปลอดภัยจนถึงวันที่ลูกน้อยเกิด

ในความเป็นจริงนั้น ธรรมชาติมีกระบวนการคัดสรร ต่อสู้ เพื่อการอยู่รอดเสมอ เราพบว่าไข่เต่าที่นับวันก็มีน้อยลงทุกที ยังถูกรบกวนจากสัตว์เลื้อยคลานที่กินไข่เต่าเป็นอาหาร ยังไม่รวมถึงมนุษย์ที่นิยมกินไข่เต่ากันในอดีต กระบวนการ “ช่วยให้รอด” จึงเกิดขึ้น

ในช่วงฤดูเต่าวางไข่ “ทีมแม่เลี้ยงเต่า” จะสามารถพยากรณ์หาวันที่แม่เต่าน่าจะขึ้นมาวางไข่ได้ค่อนข้างแม่นยำ และเมื่อถึงวันนั้น ก็ต้องใช้ความอดทนในการเฝ้าจนถึงเวลาที่แม่เต่าจะขึ้นมาวางไข่อย่างเงียบเชียบและรบกวนน้อยที่สุด เพื่อให้แม่เต่าวางไข่จนเสร็จสิ้น หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของแม่เลี้ยงเต่าที่จะต้องค่อยๆ ขุดหลุมเพื่อย้ายไข่ไปไว้ในที่ปลอดภัยอย่างระมัดระวังที่สุด เพราะธรรมชาติของไข่เต่านั้นจะมีการฝังตัวอ่อนอยู่ภายใน ถ้าเกิดการพลิกหรือตะแคงไข่เมื่อไหร่ก็อาจจะทำให้ตัวอ่อนในไข่ใบนั้นตายในที่สุด

ไข่ทั้งหมดจะถูกย้ายมาฝังในหลุมใหม่ที่ควบคุมดูแลความปลอดภัยได้ง่าย แต่มีสภาพเหมือนหลุมเดิมมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นความชื้นหรือแสงแดด ซึ่งมีผลต่อการพัฒนาการของไข่
จนเมื่อถึงวันที่ลูกเต่านัดกันออกจากไข่ มันจะใช้จะงอยปากเจาะเปลือกไข่ออกมา เมื่อเปลือกไข่แตก หลุมทรายก็ยุบ น้องๆ ก็ค่อยๆ ผุดตัวเองขึ้นมาจากหลุมทรายแล้วเดินลงทะเลทันที
เพื่อจำลองวันแรกบนโลกให้ใกล้เคียงความจริงที่สุด ทีมแม่เลี้ยงเต่าจะขุดทรายเป็นร่องทางเดินมุ่งหน้าไปสู่ทะเล แต่ปลายทางเดินนั้นคือบ่อน้ำตื้นๆ ที่บอกน้องเต่าเป็นนัยๆ ว่า ถึงทะเลแล้วนะ…

วันเกิดจำลองของน้องเต่าถูกจัดฉากขึ้น หลังจากนั้นเต่าทั้งหมดจะถูกจับมาไว้ในบ่ออนุบาล เพื่อ “เลี้ยงให้โต”

ทำไมเราไม่ปล่อยให้เต่าเดินลงสู่ทะเลแล้วใช้ชีวิตไปตามครรลอง?

เพราะตามวงจรชีวิตของเต่านั้น เมื่อมันเดินลงทะเล มันจะว่ายน้ำลงสู่ทะเลลึกอย่างบ้าคลั่งโดยไม่หยุดพักและกินอาหารใดๆ เลยเป็นเวลา 3-5 วัน โดยใช้เพียงไข่แดงที่ติดตัวมาจากไข่เป็นอาหารเท่านั้น เมื่ออาหารหมด มันจะลอยตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ ช่วงเวลาเหล่านี้คือช่วงเวลาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายของเต่าที่เราพบว่ามีอัตรารอดเพียง 3 เปอร์เซ็นต์ ของจำนวนลูกเต่าที่เดินลงทะเล ขณะที่การรบกวนจากมนุษย์ก็ยังเพิ่มมากขึ้นกว่าธรรมชาติที่แท้จริง ไม่ว่าจะเป็นขยะในทะเล ซากอวน และใบพัดเรือ การเลี้ยงให้โตในบ่ออนุบาลจึงเป็นการเพิ่มเปอร์เซ็นต์การรอดชีวิตของเต่าทะเล ให้จำนวนกลับมาสมดุลตามเดิม ช่วงชีวิตในบ่ออนุบาลจึงปลอดภัยที่สุดสำหรับเต่า เพื่อให้ลูกเต่าทั้งหมดได้โตพอที่จะหาอาหารกินเองและต่อสู้กับศัตรูในธรรมชาติได้

ชีวิตประจำวันของแม่เลี้ยงเต่า ก็คือการดูแลเต่าให้โตวันโตคืน แต่ความเป็นแม่นั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะตั้งแต่เช้าทุกวันก็ต้องล้างบ่อเต่า ให้อาหาร ขัดกระดอง มีการวิจัยพบว่าการขัดกระดองเต่าให้สะอาดจะช่วยให้เต่ากินอาหารได้มากขึ้น โตเร็วขึ้น

และเมื่อถึงวันที่ลูกเต่าเหล่านั้นโตพอที่จะใช้ชีวิตของตัวเองได้ ก็เป็นเวลาที่น้องๆ จะได้เดินทางออกสู่ทะเล และใช้ชีวิตด้วยตนเอง เมื่อนั้น หน้าที่ของแม่ก็เสร็จสิ้น